Mijn oma vertelde me altijd verhalen over zichzelf, van toen ze net zo oud was als ik nu ben. Wat zag haar leven er anders uit dan het mijne! Haar dag zag er telkens weer hetzelfde uit. Ze stond op, maakte ontbijt voor mijn opa die naar zijn werk moest, ging boodschappen doen, maakte het huis schoon, ging koken voor wanneer mijn opa thuiskwam en dat was het. Week in, week uit. In het weekend rustten ze uit.
Als mijn oma een weekje met mij mee zou lopen, was ze denk ik na drie dagen omgevallen van vermoeidheid. Elke dag op en neer naar Heverlee om naar school te gaan, een bijbaantje, huiswerk maken, examens leren… En dan zijn dat nog maar de verplichte dingen. Dan heb je nog Het Sociale Leven. Ik heb drie vriendengroepen en drie families, waar ik allemaal gek op ben en zoveel mogelijk wil zien en spreken. Lunchen hier, hapje doen daar, weekendje hier, stapavondje daar…
Waar ik me het meeste over verbaas is dat ze in mijn oma’s tijd nog geen telefoon, televisie en internet hadden. Hoezo bestond er een maatschappij?! Hoe communiceerden mensen met elkaar?! Hoe kun je überhaupt vrienden hebben?! Wat deden mensen ‘s avonds, als ze op de bank ploften na een werkdag? Ik kan me er niks bij voorstellen. Ik spreek ongeveer 30 vrienden bijna dagelijks op WhatsApp. Ik Skype met mijn tante uit Amerika. Ik download muziek, films en series alsof mijn leven er vanaf hangt. Als er nu iets in Zuid-Korea gebeurt, weet over drie minuten de hele wereld het. Mijn vrienden komen, naast België, uit Nederland, Duitsland, Italië, Spanje, Brazilië, Estland, Amerika en Iran. Mijn oma vond het al moeilijk om contact te houden met haar nichtjes, die een dorp verderop woonden!
Vroeger had je één liefde van je leven, die je jong ontmoette en daar voor altijd bij bleef. Of je het nou leuk vond of niet. Je moest voor je man en kinderen zorgen en verder je mond houden. Wij melden ons aan bij een app waarbij we mensen kunnen keuren op basis van een foto. We kunnen ermee chatten en eventueel afspreken. Serieuze relaties? Daar doet bijna niemand van mijn leeftijd aan. Bindingsangst, noemen ze dat. Ik noem het gewoon een excuus om alle opties open te houden en zoveel mogelijk rond te kunnen ‘kijken’. Als we dan eenmaal gebonden zijn, bestaat er altijd nog een website waar we vreemd kunnen gaan met andere gebonden mensen.
Eigenlijk zijn mensen best raar geworden de laatste jaren. We weten van gekkigheid niet meer hoe makkelijk we het leven willen maken. Je hoeft eigenlijk de bank niet eens meer af te komen. Mensen kunnen thuis werken, via een laptop op de bank. We kunnen àlles online bestellen en thuis laten bezorgen. Kleding, boodschappen, kant en klare maaltijden, noem het maar op. Voor films hoeven we niet meer naar de videotheek, we gaan naar een website en kiezen een paar films uit, die we vervolgens downloaden, kijken en weer verwijderen. Contact met vrienden gaat gewoon via je telefoon, ook daarvoor hoef je niet meer van de bank af te komen.
Toch ben ik heel benieuwd hoe het zou gaan wanneer internet eruit gaat en alle televisies en telefoons af worden gepakt. De hele maatschappij zou instorten, dat weet ik zeker! Ik hoop dat hier een keer een film over gemaakt wordt…